Czerwony księżyc: strzeż się zimnych wiosennych nocy!
Zjawisko „czerwonego księżyca” odnosi się do dwóch pojęć, często mylonych. Pierwszym z nich jest to, co interesuje ogrodników: czerwony księżyc odpowiada lunacji następującej po Wielkanocy, zazwyczaj między połową kwietnia a połową maja. O tej porze roku dni są ciepłe, a łagodne temperatury w ciągu dnia sprzyjają pękaniu pąków i wzrostowi soków na młodych pędach. Te młode pędy są jednak kruche: boją się nocne zimno (oczywiście mrozy, ale także duże wahania temperatury) między dniem a nocą), które mogą je uszkodzić, nadając im wygląd przypalenia, szczególnie w pogodną noc, ponieważ czyste niebo podkreśla spadek temperatury w nocy. Dlatego tradycyjnie ten okres roku nazywamy „czerwonym księżycem”, w odniesieniu do tego przypalony wygląd młodych liści, a nie do możliwego czerwonawego koloru księżyca.
Kiedy księżyc jest naprawdę czerwony…
Z drugiej strony są chwile, kiedy księżyc ma czerwonawy kolor: gdy jest nisko na horyzoncie. Odbijane przez nią światło jest następnie filtrowane przez atmosferę ziemską, co nadaje jej pomarańczowy wygląd. Zjawisko to jest całkowicie niezależne od poprzedniego i może wystąpić o każdej porze roku.
